Napret en verdergaan

Niet, zoals beloofd, vanuit Amsterdam, maar een laatste blog vanuit ’s-Hertogenbosch. Ik vind het zelf bijna niet voor te stellen dat ik vier weken geleden nog in India zat. Op dinsdag 19 december ben ik vroeg in de morgen vertrokken vanuit Bangalore en was ik uiteindelijk om twee uur ’s middags op Schiphol. Van daar ging ik met mijn ouders naar de communiteit in Amsterdam: weer thuis!

De dagen erna merkte ik dat het moeilijk was om weer écht te landen. De overgang van India naar Nederland viel me zwaarder dan verwacht. Misschien is dat zo, omdat ik bij de heenreis wist dat ik in een andere wereld terecht zou komen en me daarop ingesteld had. Maar als je na een paar maanden in vol indrukken terugkomt, hebben die indrukken jezelf zo veranderd dat ook déze kant van de wereld ‘anders’ is.

Dat gevoel van nog-niet-thuis-zijn heb ik ongeveer twee weken gehad. Het veranderde toen ik door de verhuizing naar ’s-Hertogenbosch gewoon weer in de realiteit van het ‘hier’ geduwd werd. Opnieuw ben ik, net als in de afgelopen maanden, in een andere omgeving terecht gekomen, maar nu eentje waarvan ik weet dat ik het mijn thuis moet maken. Daar heb ik veel zin in: ik heb de hoop en het verlangen om in deze stad samen met anderen iets goeds neer te zetten.

Dit nieuwe doel neemt mij in beslag, maar gelukkig zijn er dagelijks die momenten dat ik even terugdenk aan mijn broeders in India, aan de mensen die ik er ontmoet heb, de ervaringen die ik er heb opgedaan en de schoonheid die ik er heb gezien. Dat zijn momenten van vreugdevolle ontroering: Wat heb ik het daar goed gehad!