Ontmoeting en zegen

Ook Hyderabad heb ik alweer verlaten. Afgelopen vrijdagmiddag ben ik vanuit daar naar Chennai (Madras) gevlogen. Een vlucht van een uurtje, maar wel met drie kwartier vertraging voor vertrek, vanwege een probleem met de airco in het vliegtuig. Dat waren warme minuten! Maar dus goed aangekomen.

De communiteit in Hyderabad – en overigens ook die in Chennai waar ik nu ben – is een parochiecommuniteit. Een van de broeders is pastoor van de naastgelegen kerk, en ook de anderen werken er mee. Op het terrein van de communiteit en kerk in Hyderabad staat ook een school, de Saint Francis of Assisi Boys School. Ook die staat onder de verantwoordelijkheid van de franciscanen. Een van de broeders is de principal, het ‘hoofd der school’. Deze basisschool bestaat nu vier jaar en is dus nog groeiende. Er zijn nu zo’n honderdvijftig jongens die deze school bezoeken. Een groot verschil met andere scholen is dat het schoolgeld de helft is van wat gebruikelijk is. Dat geeft jongens uit armere families een grotere kans op goed onderwijs. “It is all charity”, aldus broeder Bhaskar, de principal.

Naast het terrein van de broeders ligt een meisjesschool, gerund door zusters, die bezocht wordt door vijfduizend meisjes. Je kunt je voorstellen dat het op schooldagen een drukte van jewelste is, zo tussen half negen en negen uur. En aangezien de Indiërs over het algemeen wat kleiner zijn dan de Nederlanders, waren de enorme boekentassen met aanhangend schoolkind nog vermakelijker dan bij ons.

De parochie en school bepalen vanzelfsprekend grotendeels het communiteitsleven. Overdag zijn de broeders druk, maar ze treffen elkaar tijdens het ochtendgebed en de maaltijden. Ook is het huis een plek waar veel mensen in en uit gaan, een levendig gebeuren dus.

Een plek waar zoveel mensen naartoe komen, gaf mij de gelegenheid om korter of langer met ze te spreken. Bijvoorbeeld met een broertje en zusje, die na schooltijd niet meteen werden opgehaald door hun ouders en op het plein bleven hangen. Of de parochievrijwilligster en haar nichtje, die mij en twee Duitse vrijwilligsters meenamen naar het museum in Hyderabad. Of een bedelaar, die zich op een morgen gesetteld had op de trappen voor de kerk.

Deze Duitse vrijwilligsters wonen in het huis van de broeders en werken een jaar mee op de school. Zij zijn uitgezonden via de Missionszentrale der Franziskaner (MZF) in Bonn, de organisatie van waaruit de Noord-Europese franciscanen projecten in ontwikkelingslanden ondersteunen.

In Hyderabad heb ik ook het Franciscusfeest (4 oktober) gevierd. Vooral dan de Transitus op 3 oktober, want het grote feest werd afgelopen zondag pas gevierd, zodat alle parochianen erbij konden zijn. Deze Transitusviering, het herdenken van het sterven van Franciscus en zijn overgang naar de hemel, werd door de katholieke televisiezender rechtstreeks uitgezonden. De opbouw was voor mij heel herkenbaar met een pij liggend voor het altaar, het lezen van het verhaal van het sterven van Franciscus en het delen van brood. Toch viel het me op dat er veel gesproken werd. Het deed haast calvinistisch aan ;).

Op 4 oktober ben ik ’s avonds met de broeders Tom en Bhaskar meegegaan naar de FMM-zusters (Franciscaanse Missionarissen van Maria), waar we, na de eucharistieviering, samen gegeten hebben. Dan merk je toch dat zusters overal hetzelfde zijn: ze maakten zich erg bezorgd over of ik wel voldoende gegeten had.

Een week vol met mensen dus, en daardoor opnieuw een heel goede week. Dat ‘mensen ontmoeten’ heb ik hier in Chennai voortgezet. Gisteren, zondag, waren er in de kerk hier vier overvolle missen. Volgens de broeders is dat zeker geen uitzondering. Hier werd ook het Franciscusfeest nog nagevierd en net zoals bij ons werden er huisdieren gezegend. Maar ook was er veel aandacht voor Onze Lieve Vrouw van Fatima. Dit jaar is het honderd jaar geleden dat Maria verscheen aan drie kinderen in het Portugese Fatima. Ter gedachtenis daaraan, maar misschien meer nog vanwege de boodschap van Vrede die eraan verbonden is, reist er een beeld van OLV van Fatima de hele wereld over. En gisteren dus hier in Chennai. Daardoor was er de hele dag een feestelijke sfeer rond het huis.

Heel bijzonder, en dat merkte ik vooral gisteren in Chennai, is dat de mensen die de viering bezoeken graag een persoonlijke zegen ontvangen van de broeders. Ik denk dat ik gisteren ruim 500 mensen, van alle leeftijden, gezegend heb op het kerkplein. Iemand zegenen is iets geweldigs om te doen: je wenst hem of haar het Goede van God toe. Ikzelf ervoer het echt als een vorm van gebed: “Heer, zie deze mens op deze plaats en in deze omstandigheden. Houd hem geborgen in Uw handen.”
Toch ervaar ik bij mijzelf schroom om om een zegen te vragen…