Koningin en armoede

Mijn laatste blog dateert alweer van negen dagen geleden. Nu ben ik al weer twee plaatsen verder. De vorige keer schreef ik nog net vanuit Bangalore, de grote ICT-stad in het zuiden van India. Van daar ben ik op zondagochtend 24 september naar Palmaner gebracht. Dit was een rit van normaal al zo’n tweeënhalf uur, maar vanwege bandenpech kwam daar nog een extra uurtje bij. Net na lunchtijd kwamen we aan in Palmaner, waar de franciscanen op een groot terrein twee gemeenschappen hebben ondergebracht.

De grootste is de Aspirancy. Daar wonen eenenvijftig ‘students’, jongens vanuit heel India tussen de vijftien en de negentien jaar oud die zich voorbereiden op het intreden bij de franciscanen. Het eerste jaar dat ze er wonen, leren ze er vooral Engels. Die taal wordt binnen de broederschap gebruikt als voertaal. De moedertaal van de meeste Indiërs is namelijk een van de vierhonderd lokale talen. Het Engels is nodig voor een goede onderlinge communicatie. De twee volgende jaren volgen deze jongens de reguliere lessen aan het naastgelegen College van de franciscanen. Het is enigszins te vergelijken met de vroegere kleinseminaries bij ons.

Naast de gebouwen van de students ligt het noviciaatshuis van de Indiase franciscanen. Daar zijn momenteel 17 novicen.

Het geheel wordt gecompleteerd door zeven geprofeste broeders, onder wie Joy Sebastian, die enkele jaren geleden in Amsterdam woonde. Hij is een van de assistent-directors van de Aspirancy.

Ik kreeg een kamer binnen het noviciaatshuis. De kamers zijn gelegen rondom een grote binnentuin. De pandgang is open, anders dan bijvoorbeeld in Megen. Dat heeft natuurlijk te maken met de aangename temperatuur. Het is er nu zo’n 27 graden, met af en toe een flinke bui.

Vanuit mijn kamer keek ik uit op het bos waarin het huis ligt. Bij het ontwaken op mijn eerste ochtend in Palmaner liepen daar de aapjes rond.

Na aankomst mocht ik, met mijn chaufferende medebroeders, nog genieten van een verlate lunch. In de avond kwamen alle broeders en students bij elkaar in de kerk voor het avondgebed. Aan het eind werd ik door broeder Charles, de gardiaan en novicenmeester, voorgesteld. Hij vroeg ‘de jongens’ om mij op te nemen in de grote familie ter plaatse.

Ik weet niet of het daardoor kwam, maar ik heb me heel erg thuis gevoeld in Palmaner. Natuurlijk zijn er dingen die mij vreemd voorkomen, zoals het begroet worden met een ‘goodmorning brother’ door de students, die opspringen als je binnenkomt.

Ik heb veel leuke gesprekken gehad met deze jonge jongens. Volgens hun director, broeder Charles Mathew, is het bezoek van een buitenlander voor een groot deel van hen heel goed, omdat ze in een kleine wereld zijn opgegroeid. Ik kon ze vertellen over Nederland. Soms was dat in spontane gesprekken, maar afgelopen woensdagavond heb ik de hele groep toegesproken. Eerst heb ik bij ze gegeten, waarbij ik ‘gedwongen’ werd om op de plaats van de director te zitten. Daarna heb ik van alles verteld, over Nederland en over franciscaans leven in Nederland, en over mijzelf. Er werd aandachtig geluisterd en door een enkeling zelfs meegeschreven. En de foto van onze koningin trok ook veel aandacht van de jongemannen.

Nadat ik ze allemaal een polsbandje ‘Vrede en alle goeds’ gegeven had, werd ik door een van de jongens nog toegesproken en bedankt.

Ook met de novicen heb ik veel gesproken. Onder andere tijdens een wandeling, waarin we het onder andere gehad hebben over de invulling van poverty, de gelofte van armoede. De leefstijl van de gemiddelde Indiase broeder is op zich al eenvoudiger dan wij gewend zijn, maar de novicen stellen ook daar de eeuwenoude franciscaanse vraag: “Zijn we arm genoeg?” Maar ook zij zien heel duidelijk dat de armoedegelofte allereerst te maken heeft met de ongehechtheid aan materieel bezit. Toch waren ook zij erg blij met de polsbandjes die ze van mij kregen.

Tal van andere gesprekken en ervaringen heb ik in Palmaner gevoerd en opgedaan. Het was vooral ongelooflijk indrukwekkend om zoveel jonge franciscaanse mensen om me heen te hebben. Het afscheid was daardoor ook best wel ‘een momentje’, waarin de novicen mij een zegenlied toezongen en ik van hen een aandenken kreeg, voorzien van alle namen.

In de nacht van zaterdag op zondag ben ik per bus naar Hyderabad gegaan, in het gezelschap van broeder Thomas. Het heette een semi-sleeper te zijn, maar veel geslapen heb ik niet. Inmiddels heb ik dat in de communiteit in deze centraalgelegen grote stad wel weer ingehaald.